Maren Stoffels - Fright night (1e recensie)

Over het verhaal

We rijden met z’n drieën achter elkaar over het smalle fietspad. Het enige licht komt van onze fietslampen, die slingerend over de weg schijnen.
De dreigende woorden op de ansichtkaart hebben de hele week in mijn hoofd gezeten. Een paar keer heb ik op het punt gestaan om Dylan de kaart te laten zien, maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat het bericht voor hem bedoeld is. Dylan heeft geen vijanden, op school mag iedereen hem. Er stond geen adres op de kaart, hij is door iemand persoonlijk in de brievenbus gegooid. Wie zeg dat het niet gewoon een flauwe grap is?
‘Heb je er zin in?’
Ik kijk op. Dylan is naast me komen rijden, onze sturen haken bijna in elkaar. Hij draagt een nieuwe spijkerbroek en shirt en zijn ogen stralen. Ik probeer me voor te stellen dat hij vroeger ernstig ziek is geweest, maar het lukt me nauwelijks.
Dylan glimlacht. ‘Dat klinkt nog niet heel enthousiast.’
Eigenlijk heb ik geen flauw idee wat ik van deze hele fright night moet vinden. Mijn voorstel kwam in een opwelling, omdat ik graag iets samen met Quin en Dylan wilde doen. Nu het bijna zover is, gieren de zenuwen door mijn lijf. Het voelt vervelend dat ik niet meer terug kan. Het is net of de beugels van een achtbaan dichtgaan en de karretjes langzaam omhoog worden getakeld. (blz. 10)

Sofia, Quin en Dylan zijn onderweg naar een fright night. Het was een idee van Sofia. Ze had een poster zien hangen. Het leek haar leuk om dit met hun drieën te doen.

Sofia ploft naast me op het matras neer en zoals altijd valt het me op dat ze ruikt alsof ze uren buiten heeft doorgebracht: fris en zonnig.
‘Moet je dit zien.’ Sofia vouwt een stuk papier uit. Het is een gedeelte van een reclameposter, de randen zijn gescheurd en er zijn delen van de tekst weggevallen.
Quin grinnikt. ‘Heb je dat soms onderweg van een reclame zuil getrokken?’
Sofia strijkt het papier glad. ‘Precies.’
‘Wat is het?’ vraag ik.
‘Reclame voor een fright night.’
‘Voor wat?’
‘Een kans om nooit meer bang te zijn.’
Ik tast naar de pootjes van mijn bril en duw hem nog strakker op mijn neus. Nooit meer bang. De woorden van Sofia gonzen door mijn hoofd. Stel je voor dat zoiets zou kunnen. Ik zou eindelijk doorslapen ‘s nachts en de nare herinneringen zouden voorgoed verleden tijd zijn. (blz. 16)

Reza is samen met zijn beste vriend Sandy één van de medewerkers op de fright night. Ze wonen allebei in een complex voor jongeren die niet thuis kunnen wonen. Sandy leek het een leuk idee om op fright night andere mensen te laten schrikken.

‘Shit man, je ziet er echt niet uit.’
het is Sandy, dat weet ik omdat ik de hele tijd naast hem heb gezeten bij de grimeur, maar als ik hem hier in het donkere bos naast me zie zitten, kruipen de rillingen over mijn rug. Ze hebben een soort hoororclown van hem gemaakt, met lange, scherpe tanden. Hij draagt gele lenzen, die fonkelen in het schijnsel van onze zaklamp.
‘Nee, jij bent een lekker ding,’ zegt Sandy.
De schmink werd ik dikke lagen aangebracht en ze bleven maar smeren. Toen ik het eindresultaat in de spiegel zag, kon ik niet geloven dat ik het zelf was die terug staarde. Een gezicht vol littekens, met diepe groeven en lijnen. Sommige tanden zijn zwart gemaakt, waardoor het lijkt alsof er hele gaten in mijn gebit zitten.
Het enige wat mij nu nog verraadt zijn mijn ogen. De lenzen die ze me gaven heb ik zo snel mogelijk uitgedaan omdat ze vreselijk prikten.>br>’We gaan ons straks wel verplaatsen, hoor. Dit is echt een slechte plek.’
De organisatie heeft ons heel dicht bij de start van de fright night gezet, ik kan de muziek bij de ingang van achter ons muurtje horen.
‘Ik wil wel meer doen dan een beetje opspringen en mensen laten schrikken. Jij niet?’
Ik weet meteen waar Sandy op doelt. In de vier scare zones staan de professionele acteurs, die al vaker een fright night hebben meegemaakt. Zij gaan veel verder dan mensen laten schrikken en drijven de kandidaten tot het uiterste. bij het woord insectenzone kreeg ik het vreselijk benauwd. Het filmpje van de twaalfhonderd krekels van vorig jaar brandt sinds de training nog steeds op mijn netvlies.
Waarom zou je je hier vrijwillig voor opgeven? Volgens mij hebben de deelnemers geen idee wat hun in dit bos allemaal te wachten staat… (blz. 48)

Sofia, Quin en Dylan zijn aangekomen bij de fright night. Er zijn nog twee jongen in hun groepje, namelijk Martijn en Neele. Het is ontzettend donker in het bos en iedereen vindt het spannend.

Quin vloekt zachtjes. ‘Wat is het donker…’
‘Daarom heet het ook een fright night, geen fright morning,’ zegt Martijn. Hij klikt onze zaklamp aan. ‘Waar moeten we heen?’
‘De pijlen volgen,; zegt Dylan.
Ik zie even verderop inderdaad een lichtgevende pijl aan een boom hangen. Het is begonnen, er is geen weg meer terug. Toen ik het contract inleverde, voelde ik mijn maag samentrekken van de spanning.
Hoe verder we bij de ingang vandaan lopen, hoe donkerder het bos wordt. In de verte hoor ik al meisjes gillen, dat is het groepje dat voor ons vertrokken. We zijn als zesde vertrokken, gelukkig hoeden we dus niet lang te wachten.
‘Ik kan niet wachten tot de eerste scare zone,’ zegt Quin.
Ik heb geen idee wat ik me bij de zones voor moet stellen. Zou het verhaal van Martijn over de twaalfhonderd krekels echt waar zijn? Even denk ik aan de recensies die ik eerder heb gelezen. Er stonden zelfs berichten tussen van mensen die zeiden: Dit wil je niet. Volgens een ander valt er elk jaar wel iemand flauw.
Ik ga wat dichter achter Martijn lopen als we de richting van de eerste pijl volgen. Er kan elk moment en eerste schrikeffect komen… (blz. 59)

Quin is de eerste van de groep dei geconfronteerd gaat worden met zijn angst. Ze worden door een acteur meegenomen.

De acteur neemt ons mee, verder het bos in.
Sinds wanneer is Quin bang voor de dood? Daar heeft hij nooit iets over gezegd tegen mij. Misschien heeft hij maar wat ingevuld, omdat hij niets anders kon bedenken.
Bovendien is de dood een logisch antwoord. Ik weet zeker dat het in de top drie van angsten staat.
Alleen staat het niet in de mijne. (blz. 57)

Wat zal Quin moeten doen om van zijn angst af te komen? Wat is de angst van de anderen? Raken ze allemaal van hun angst af? Wordt het een leuke avond voor Sofia, Quin en Dylan?

Voorleesfragment

Bij dit boek is een voorleesfragment gemaakt. Klik op het plaatje hieronder om het begin van het boek te horen.
Of klik hier om naar mijn YouTube-kanaal te gaan.

Mening over het boek

Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
Geleend bij de bibliotheek
Wat vind je van het boek?
★★★★☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk, dit boek was een van de nominaties voor de Prijs van de Jonge Jury
Welke steekwoorden passen bij het boek?
fascinerend, geheimzinnig, spannend, verrassend
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt? Wat vind je van de illustraties?
nee
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
Sofia, Dylan en Reza zijn de hoofdpersonen
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
nee, ik wil niemand ontmoeten
Waar speelt het verhaal zich af?
Het verhaal speelt zich af in een donker bos tijdens Fright Night
Wat vind je leuk aan dit boek?
Het is een spannend en verrassend verhaal
Wat vind je niet leuk aan dit boek?
ik vind het niet leuk dat Dylan zo’n vreemde moeder heeft
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Dit boek was genomineerd voor de Prijs van de Jonge Jury 2019
Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
Voor jongeren vanaf 12 jaar die houden van spannende verhalen
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ik wil het boek misschien nog een keer lezen, Ik wil andere boeken van deze schrijver lezen