Dodie Smith – De dagboeken van Cassandra Mortmain (1e recensie)
Cassandra Mortmain is 17 jaar, en woont met haar excentrieke familie in de ruïne van een middeleeuws kasteel. Haar vader schreef ooit een bestseller, maar slijt sindsdien zijn dagen door detectives te lezen in zijn studeerkamer. De familie, waaronder stiefmoeder Topaz, zus Rose en broer Thomas, moet zien rond te komen van … niets. Cassandra verdrijft de tijd door haar dagelijkse belevenissen en observaties op te schrijven in een aantal dagboeken. Al was haar leven al nooit saai te noemen, door de komst van een rijke Amerikaanse erfgenaam op het naastgelegen kasteel wordt haar leven opeens behoorlijk overhoop gegooid.
Over het verhaal
Ik schrijf dit terwijl ik in de gootsteen zit. Nou ja, eigenlijk zit ik met mijn voeten in de bak. De rest van mij bivakkeert op de afdruipplaat, die ik wat comfortabeler heb gemaakt met de deken van onze hond en de theemuts. Ik kan niet zeggen dat ik echt lekker zit, en er hangt hier een deprimerende lucht van carbolzeep. Maar dit is wel het enige deel van de keuken waar nog wat daglicht is. Bovendien heb ik ontdekt dat het inspirerend kan werken als je op een plek zit waar je nooit eerder hebt gezeten – ik heb mijn allerbeste gedicht geschreven boven op het kippenhok. Hoewel je zelfs dat gedicht niet bepaald goed kunt noemen. Ik heb dan ook besloten dat mijn dichtkunst zo slecht is dat ik me er niet meer aan moet wagen. (blz. 7)
Cassandra, meestal Cassie genoemd, woont in een oud landhuis, een kasteel. Haar vader schreef jaren geleden een boek dat erg populair werd in Amerika. Door problemen met een buurman belandde hij voor een paar maanden in de gevangenis. Sinds die tijd, al meer dan 10 jaar geleden, schrijft hij aan een nieuw boek. Maar het lijkt erop alsof het hem niet lukt om een nieuw boek te schrijven.
Toen hij uit de gevangenis kwam was hij nog even aardig als altijd – eigenlijk zelfs aardiger, omdat hij minder gauw driftig werd. Afgezien daarvan leek het me toe dat hij niet veranderd was. Maar Rose herinnert zich dat hij zich toen al begon terug te trekken. Hij huurde het kasteel voor veertig jaar – een voortreffelijke plek om je af te zonderen van de buitenwereld. Toen we hier eenmaal waren komen wonen, zou hij aan een nieuw boek beginnen. Maar de tijd vergleed zonder dat er iets gebeurde. Uiteindelijk beseften we dat hij zelfs geen poging meer ondernam om iets op papier te krijgen.
En zo gaat het nu al jaren. Hij weigert erover te praten. Hij brengt het gros van zijn tijd door in het poorthuis, waar het ’s winters ijzig koud is. Er is namelijk geen open haard, en dus buigt hij zich voor wat warmte over de brandende oliekachel. Voor zover wij weten is het enige wat hij er doet, detectives lezen uit de dorpsbibliotheek. Miss Marcy, de bibliothecaresse en onderwijzeres, brengt ze. Ze is een enorm bewonderaar van hem, maar ze zegt: ‘Het zwaard is zijn ziel binnen-gedrongen.’ (blz. 9)
Het gezin heeft weinig geld. Veel meubels zijn in de loop der jaren verkocht. Topaz is schildersmodel geweest, maar daarvoor zou ze naar Londen moeten en daar een kamer moeten huren. Dat kost ook geld en ze blijft liever in Belmotte. Rose, de oudere zus van Cassandra, roept dat ze dan wel op zoek zal gaan naar een rijke man. En dan komen er op een dag twee jonge Amerikanen in het huis naast hen wonen. Ze hebben het huis (eigenlijk een kasteel), land en het kasteel waar Cassandra woont geërfd.
Jammer dat Simon de erfgenaam is. Rose vindt zijn baard namelijk afgrijselijk. Maar misschien kunnen we die eraf krijgen. Geef ik werkelijk toe dat mijn zus vastbesloten is met een man te trouwen die ze pas eenmaal heeft ontmoet en wiens uiterlijk haar niet bepaald aanstaat? Het is half gemeend en half alsof: ik heb zo’n licht dat de meeste meisjes dat spelletje spelen als ze een begerenswaardige jongeman leren kennen. Ze… spelen alleen maar met de gedachte. En als er ooit een gezin is geweest dat daar behoefte aan had, dan is het wel het onze, wat Rose betreft dan. Ik heb me afgevraagd of k het spelletje mee zal spelen. Nee, diep in mijn hart weet ik dat ik dat niet zal doen. Ik zou nog lieverd doodgaan dan trouwen met een van die twee aardige mannen. Onzin! Ik zou liever met allebei trouwen dan het loodje te moeten leggen. (blz. 68)
Is dit de kans voor Rose om een rijke man te vinden? Wat vindt Cassandra hiervan? Zal het haar vader ondertussen ooit lukken om zijn boek te schrijven?
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
1. Wat vind je van het boek?
★★★★☆
2. Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Ik heb het boek van de uitgeverij gekregen om er een recensie over te schrijven.
3. Waar gaat het verhaal over?
Zie hierboven
4. Wie is de hoofdpersoon?
Cassandra
5. Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
Ik zou Cassandra willen ontmoeten en het huis bekijken
6. In welke periode speelt het verhaal zich af?
In het verleden
7. Waar speelt het verhaal zich af?
rondom het huis van de familie Mortmain, kasteel Godsend, vlakbij het dorpje Godsend (Engeland)
8. Waarom moeten anderen dit boek lezen?
Het is een fascinerend verhaal over een familie met financiële problemen waarbij een van de dochters denkt dat ze daarom het beste met een rijke man kan gaan trouwen. Maar waar vind je een rijke man?
9. Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Ik heb dit boek een paar maanden geleden in het Engels gelezen (lees mijn recensie). Ik heb het boek daarom nu niet uitgelezen, want ik weet hoe het verhaal gaat en ik heb nog een hele stapel andere boeken om te lezen. Ik vind dat het boek prettig vertaald is en je vindt dezelfde sfeer in het boek terug. Het boek is voor het eerst gepubliceerd in 1948, maar het verhaal is tijdloos en je merkt niet dat het zich in het verleden afspeelt
10. Wil je meer boeken van deze schrijver lezen?
Weet ik nog niet