De hoogbegaafde Stewart is sociaal gesproken – laten we het voorzichtig zeggen – wat onhandig. Ashley daarentegen is de populaire beauty queen, die, behalve met haar vrienden die daar rondlopen, werkelijk níéts met school en studeren heeft. Zij kan zich dan ook geen grotere ramp voorstellen dan dat Stewart en zijn vader bij haar en haar moeder in huis trekken. En alsof het allemaal al niet moeilijk genoeg is, blijkt Ashleys droomvriendje een heel andere jongen te zijn dan ze zich had voorgesteld, en komt haar grote geheim uit… Haar leven is voorbij, denkt ze. Maar dan heeft ze buiten Stewart gerekend.
Boekinformatie
Schrijver: Susin Nielsen
Titel: Wij zijn allemaal moleculen
Uitgeverij: Lemniscaat
Jaartal: 2016
Bladzijden: 272
Vertaler: Lydia Meeder
Genre: geen
Leeftijd: 12+
Over het verhaal
Ik heb altijd al een zusje gewild.
Een broertje trekt me niet zo. Ik houd van symmetrie, en het lijkt me dat een zusje de volkomen vierhoek of het ideale ‘familiekwadraat’ zou creëren, met de x-chromosomen die twee zijden vormen en de Y’s de rest.
Als ik erom zeurde bij mijn ouders, zeiden ze: ‘Stewart, we hebben al een perfect kind! Hoe konden we het nou beter treffen dan met jou?’ Die logica was niet te weerleggen.
Toen, op een dag kort nadat ik tien was geworden, ving ik een gesprek van ze op. Ik was op mijn kamer bezig met het bouwen van mijn verjaardagscadeau, een gigantisch ruimteschip van Lego, zonder de instructies te lezen, want mijn ruimtelijk inzicht is erg scherp. Mijn vader en moeder waren beneden, maar ik kon ze via het verwarmingsrooster duidelijk verstaan.
‘Leonard,’ hoorde ik mijn moeder zeggen, ‘ misschien komt Stewarts wens eindelijk uit.’ Ik legde mijn legostukken neer en schoof dichter naar het rooster. ‘Ik ben al twee maanden niet ongesteld geweest. Ik word wat dikker rond mijn middel. Ik ben constant moe…’
‘Denk je dat je zwanger bent?’ hoorde ik mijn vader vragen.
‘Ja.’
Ik kon me niet inhouden. ‘EINDELIJK! riep ik door het rooster. ‘HET MOOISTE VERJAARDAGSCADEAU OOIT!’
De dag daarop maakte mama een afspraak bij de dokter.
Maar wat er in haar buik groeide was geen baby. Het was kanker. Het was begonnen in haar eierstokken, en tegen de tijd dat ze het ontdekken, had het zich al verspreid.
Een jaar en dertien maanden later ging ze dood.
Nu ben ik dertien, en ik mis haar nog steeds enorm, want ze was een mens van hoge kwaliteit. Toen ik zeven was, hadden mijn vader en ik een mok voor haar verjaardag gekocht waarop BESTE MOEDER TER WERELD stond. Ik dacht oprecht dat er op de hele planeet maar één zo’n mok bestond, en dat die speciaal voor haar was gemaakt. (blz. 7)
Helaas blijkt de moeder van Stewart niet zwanger te zijn. Ze heeft een tumor in haar buik en na een aantal maanden overlijdt ze. Stewart blijft alleen met zijn vader over. Het is voor hen allebei erg moeilijk om met deze situatie om te gaan. Gelukkig heeft Stewart een kat…
Natuurlijk is Schrödinger in de verste verte geen vervanging voor mijn moeder. Hij kan geen interessante gesprekken voeren, hij kan mijn favoriete verse kipnuggets niet klaarmaken, hij kan mijn rug niet kietelen of me voor het slapen gaan een kus op mijn voorhoofd geven. Maar hij heeft me nodig, en ik heb hem nodig. Hij heeft mij nodig om hem te voeren en knuffelen en zijn drollen op te scheppen. Ik heb hem nodig om mee te praten, ook al praat hij nooit terug. En ik heb hem nodig om ‘s nachts naast mijn hoofd te liggen, want dan voel ik me niet alleen.
Dus toen papa een jaar na mama’s dood met Caroline Anderson begon te daten, begreep ik het eigenlijk wel. Caroline is papa’s Schrödinger. Hij heeft haar nodig en zij heeft hem nodig. Dat betekent niet dat hij nooit meer verdrietig is, want dat is hij soms nog wel. Maar het betekent dat hij zijn verdriet voor langere perioden kan uitstellen, en dat is positief. Hij was heel lang 24/7 Verdrietige Papa, en ik was 24/7 Verdrietige Stewart, en samen waren we Verdrietig in het Kwadraat, en alles was gewoon één groot zwart gat van verdriet. (blz. 10)
Stewarts vader en Caroline Anderson, de moeder van Ashley, gaan samenwonen. Dat betekent dat Stewart en Ashley een soort van broer en zus worden. Ashley is geen aardig meisje…
Toen, anderhalf jaar geleden, zei mijn vader tegen mijn moeder dat hij haar iets belangrijks moest vertellen en sprak hij de drie woorden uit die ons gezin aan flarden scheurden.
‘Ik ben homo.’
Dat deel weten mijn vriendinnen niet. Zelfs niet mijn beste vriendin, Lauren. Ik heb haar gewoon verteld dat mijn ouders uit elkaar zijn omdat ze constant ruzie hadden.
Want weet je, er zijn Bepaalde Mensen die het idee hebben dat ik niet aardig ben. Dat is totaal niet waar en gemeen en een leugen. Maar Bepaalde Mensen denken dat ik een Arrogant Kreng ben (althans, dat had een of andere eikel op mijn kastje geschreven toen ik in de tweede zat). Claudia vertelde me dat Bepaalde Mensen zelfs blij waren toen mijn ouders uit elkaar gingen, alsof ik de pijn op de een of andere manier verdiende. Misschien is het ergens wel ietwat halfwaar dat ik in de loop der jaren soms commentaar heb gehad op gezinnen van anderen (zo kan het wel eens zijn dat ik tegen Violet Gustafson heb gezegd dat haar moeder een sloerie was voordat Violet mijn neus brak, die gelukkig zo netjes is genezen dat je het nauwelijks meer ziet), maar mijn opmerkingen werden verkeerd geïnterpreteerd. Toen ik dat tegen Violet zei, bedoelde ik het meer als een waarneming dan als een belediging. Maar Violet en haar vriendin Phoebe zagen het anders, dus nu noem ik ze achter hun rug om Vuiltje en Viesje, wat ik persoonlijk erg gevat vind.
Dus toen mijn ouders uit elkaar gingen, kreeg ik van niemand ook maar een spatje medelijden. Ik kreeg juist een hoop gegniffel van Bepaalde Mensen toen ze erachter kwamen. Zelfs Laurens medelijden kwam enorm nepperig over, en ik moet toegeven dat dat heel erg pijn deed. Daarom zal ik dat van dat homo-zijn nooit maar dan ook nooit aan iemand vertellen. Niet omdat Bepaalde Mensen homofobist zijn (hoewel ik dat van sommigen zeker weet), maar omdat ze het gewéldig zouden vinden als mijn zogenaamd perfecte leven op één gigantische leugen gebaseerd bleek te zijn. (blz. 16)
Het samenwonen van beide families is lastig. Allemaal zijn ze gewend aan hun eigen meubels en manieren om met elkaar om te gaan. Het huis van Caroline en Ashley is netjes opgeruimd terwijl Stewart en zijn vader gewend zijn aan een huis propvol met zelfgemaakte dingen. Caroline en Ashley vinden het lastig dat er in hun huis, waar ze met z’n allen gaan wonen, meer meubels en andere dingen worden neergezet.
Stewart en Ashley zijn ook heel verschillend. Stewart is hoogbegaafd en heeft tot nu toe altijd op een speciale school gezeten. Ashley vind het vooral belangrijk wat mensen van haar vinden. Ze wil het populairste meisje van school zijn. Ze vindt het dan ook vreselijk als Stewart bij haar op school komt. Haar vriendinnen vinden hem maar een nerd. Zullen Stewart en Ashely uiteindelijk vrienden worden? Wordt het samenwonen een succes? Of gaan beide families weer hun eigen weg?
Mening over het boek
Recensie van Mathilde (ouder dan 18 jaar)
1. Heb je het boek uitgelezen?
Ja
2. Als je het boek niet hebt uitgelezen: waarom niet? Wat vond je niet leuk aan het boek?
3. Wat vind je van het boek?
★★★★☆
4. Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk, Ik heb dit boek gelezen voor de Bored to Death YA book club van januari
5. Welke steekwoorden passen bij het boek?
fascinerend, ontroerend, realistisch, zielig
6. Staan er tekeningen in het boek? Door wie zijn ze gemaakt? Vind je de tekeningen mooi? Passen de tekeningen bij het verhaal?
Nee
7. Wat vind je leuk aan het boek?
Het is een boeiend verhaal over twee jongeren die broer en zus worden omdat hun ouders een relatie hebben en gaan samenwonen. Ze moeten hier allebei ontzettend aan wennen
8. Wat vind je niet leuk aan het boek?
xx
9. Is er iemand uit het boek die je in het echt zou willen ontmoeten? Wat zou je dan samen gaan doen?
Nee
10. Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Nee
11. Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
12. Wil je het boek nog een keer lezen?
Ik wil het boek misschien nog een keer lezen, Ik wil andere boeken van deze schrijver lezen
13. Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
Voor jongeren vanaf 15 jaar