Marie Lu – Wonderkind (1e recensie)

Day en June ontsnappen ternauwernood aan een executie dankzij de tussenkomst van de Patriotten. Deze rebellen, die loyaal zijn aan de voormalige Verenigde Staten, gooien het op een akkoordje met hen. Day krijgt een prothese voor zijn manke been. In ruil daarvoor moeten ze de Patriotten bijstaan bij de aanval tegen de Republiek. Het plan is om de nieuwe Elector Primo te vermoorden. Anden blijkt echter een sympathieke, niet-corrupte jonge jongen te zijn, die bovendien het leven van Days broer Eden redt. Dit brengt Day en June in een lastig pakket.

Over het verhaal

Day wordt met een schok wakker. Zijn voorhoofd is bedekt met zweet, zijn wangen zijn nat van de tranen. Hij ademt zwaar.
Ik buig me over hem heen en strijk een vochtige pluk haar uit zijn gezicht. Op de wond aan mijn schouder zit al een korst, maar door die beweging begint hij weer te kloppen van de pijn. Day gaat rechtop zitten, wrijft vermoeid met zijn hand over zijn ogen en kijkt om zich heen in onze slingerende wagon, alsof hij iets zoekt. Eerst kijkt hij naar de stapels kratten in een donkere hoek, dan naar de juten zakken op de vloer en dan naar het kleine zakje met voedsel en water dat tussen ons in ligt. Het duurt een volle minuut voor hij weer weet waar hij is, voor hij zich herinnert dat we aan boord zijn van een trein die op weg is naar Vegas. (blz. 2)

June en Day zitten in een trein, op weg naar de Patriotten. Day is gewond geraakt en heeft hulp nodig. Ze hopen dat de Patriotten hen willen helpen, in ruil voor informatie.

Er klinkt een lichte aarzeling in haar woorden, alsof ze nu pas beseft dat ze de Republiek de rug heeft toegekeerd. Ik slik moeizaam. Ik had niet verwacht dat ze zo snel akkoord zou gaan – ik dacht dat ze overgehaald zou moeten worden om zich aan te sluiten bij een groep waar ze een paar weken geleden nog zo’n geweldige hekel aan had. Het feit dat ze nu ja zegt, ontroert me. Als June zich uitlevert aan de Patriotten, beseft ze kennelijk dat er geen andere keuze is. En ze doet het voor mijn bestwil. Ik verhef mijn stem. ‘Ik doe ook mee.’
Razor glimlacht, staat op van de bank en heft zijn glas, alsof hij een toost op ons uitbrengt. Dan zet hij het neer op de salontafel en komt naar ons toe om ons ieder ferm de hand te schudden. ‘Mooi, dan is het nu officieel. Jullie gaan ons helpen de nieuwe Elector Prime te doden.’ (blz. 27)

De Patriotten willen June gebruiken om dichtbij Anden te komen, de nieuwe Elector Prime. June heeft hem een keer ontmoet en Anden was onder de indruk van haar.

Razor knikt. ‘Precies. Eigenlijk was ik van plan om spionnen uit mijn eigen Republikeinse patrouilles in te zetten om bij Anden in de buurt te komen – maar nu hebben we een beter alternatief. We hebben jou. Jij vertelt de Elector dat de Patriotten zullen proberen hem te doden – maar het plan waarover je hem vertelt zal een afleidingsmanoeuvre zijn. En terwijl iedereen bezig is met dat namaakplan, slaan we toe volgens ons echte plan. Ons doel is niet alleen om Anden te doden, maar om het hele land tegen hem op te zetten, zodat de ondergang van zijn regime verzekerd is, ook als onze aanslag mislukt. (blz. 41)

Day blijft bij de Patriotten, om hen te helpen met de voorbereidingen voor het plan om de Elector Prime te vermoorden. Hij komt in het hoofdkwartier. Daar hangen allemaal televisieschermen, met nieuws uit andere landen over de Republiek.

‘Wil je zien hoe de Republiek eruitziet voor een buitenlander? Kijk.’
Ik spits mijn oren en besef dan dat het commentaar wordt gegeven in een taal die ik niet ken. ‘Antarcticaans,’ legt Kaede uit, als ikhaar vragend aankijk. ‘We ontvangen hier een van hun zenders. Lees de ondertitels maar.’
Op het scherm zie ik een luchtopname van een continent, waarboven de woorden REPUBLIEK VAN AMERIKA zweven. Een vrouwenstem vertelt iets, en onder in het scherm verschijnt de vertaling van haar woorden: ‘… om nieuwe manieren te vinden om te onderhandelen met deze gemilitariseerde schurkenstaat, vooral nu de machtsoverdracht naar de nieuwe Elector voltooid is. De Afrikaanse president Ntombi Okonjo heeft vandaag voorgesteld de hulp van de Verenigde Naties aan de Republiek op te schorten tot duidelijk is dat dit isolationistische land bereid is vrede te sluiten met zijn oosterburen…’
Isolationistisch. Gemilitariseerd. Schurkenstaat.
Die woorden verbijsteren me. Vroeger op school werd de Republiek altijd afgeschilderd als een toonbeeld van macht, een meedogenloze, niet te stuiten militaire machine. Kaede grijnst als ze mijn gezicht ziet en leidt ons dan bij de monitors vandaan. ‘Plotseling lijkt de Republiek niet meer zo machtig, hè? Een armzalig, geïsoleerd staatje, dat moet bedelen om internationale hulp. Geloof me, Day. Je hebt maar één generatie nodig om een bevolking te hersenspoelen en ze ervan te overtuigen dat de werkelijkheid niet bestaat.’ (blz. 106)

June wordt in eerste instantie als gevangene naar Anden gebracht, maar ze raken langzamerhand bevriend. Anden lijkt helemaal niet de gevaarlijke man te zijn die hij volgens de Patriotten is. June begint aan het plan te twijfelen.

Ik wou dat ik het Anden nu kon vertellen. Hem gewoon alles kon opbiechten, dan heb ik het maar gehad. In een wereld zonder Day zou ik dat ook doen. In een wereld zonder Day zouden er zo veel dingen anders zijn. Ik denk aan de nachtmerries die ik de laatste tijd heb, het angstaanjagende beeld van Razor die een kogel door Days borstkas jaagt. De paperclipring voelt zwaar aan mijn vinger. Voor de tweede keer druk ik twee vingers tegen mijn slaap. Als Day mijn eerste signaal niet heeft opgevangen, hoop ik dat hij het deze keer ziet. De bewakers lijken niets vreemds aan me op te merken; het ziet eruit alsof ik mijn hoofd ondersteun. De treinwagen helt even over naar één kant, en een golf van duizeligheid spoelt over me heen. Misschien dat die verkoudheid die ik voel opkomen – als het tenminste een verkoudheid is, en niks ernstigers – mijn logica heeft aangetast. Toch besluit ik om niet om een arts of medicijnen te vragen. Medicijnen verstoren het echte immuunsysteem, dus ik heb er altijd de voorkeur aan gegeven om ziekten op eigen kracht te bestrijden (dit tot grote ergernis van Metias). (blz. 177)

Wat gaat June doen? Gaat ze door met het plan om Anden te vermoorden? Hoe gaat het met Day? Zullen de Patriotten gelijk krijgen en zal de Republiek beter worden na de dood van de Elector Prime?

Mening over het boek

Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Heb je het boek uitgelezen?
Ja
Wat vind je van het boek?
★★★★☆ – goed
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant. Ik vond de tekst op de achterkant leuk. Ik heb al andere boeken uit dezelfde serie gelezen
Welke steekwoorden passen bij het boek?
Spannend, zielig, leuk, verrassend, fascinerend
Hoe kom je aan het boek?
Geleend bij de bibliotheek (als e-boek)
Zitten er plaatjes (illustraties) in het boek?
Nee
Wat vind je leuk aan het boek? Je kunt bijvoorbeeld een leuk stukje uit het boek overtypen
Zie hierboven
Wat vind je niet leuk aan het boek?
Geen idee
Is er iemand uit het boek die je in het echt zou willen ontmoeten? Wat zou je dan samen gaan doen?
Ik zou June willen ontmoeten, omdat ik benieuwd ben hoe ze in het echt is
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Dit is het tweede deel van een trilogie (serie van drie boeken) en ik ben erg benieuwd hoe het verhaal verder gaat
Is het boek moeilijk of gemakkelijk om te lezen?
Gemiddeld
Zitten er moeilijke woorden in het boek?
Nee
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ik wil het volgende boek uit deze serie lezen
Aan wie zou je dit boek aanraden? (bijvoorbeeld kinderen van jouw leeftijd, jonger, ouder, jongens, meisjes)
Aan jongeren die het leuk vinden om een spannend boek te lezen over een andere wereld, of een eventuele toekomst van onze wereld