Een tiener met een missie, een terminale bankier en een wetenschapper gaan op zoek naar de sleutel tot het eeuwige leven. Zij komen samen op de Archipel, een zwaarbewaakte eilandstaat in de Stille Oceaan, en dompelen zich onder in deze nieuwe wereld. Wat drijft ze? En op welke manier zijn ze onherroepelijk met elkaar verbonden?
Over het verhaal
Er heeft een diertje door de sneeuw gelopen. De sporen zijn er nog, maar het diertje is weg.
Willem Gerson gaat door zij knieën, krakend als opwindspeelgoed – zijn wijsvinger volgt een afdruk in de vorm van een drietand. Welke diersoorten zijn er ook weer op dit eiland losgebarsten? Geen idee… Hij heeft ooit de prospectus bekeken, een gelikte virtual reality-presentatie, maar fauna had hij niet essentieel geacht. Een ‘bonusfeature’.
Een tijdje blijft hij op zijn hurken zitten. De sneeuw is donzig, bijna warm – er zit een hint van as en bloed in. Hij bestudeert kort zijn eigen hand: de gezwollen aderen, een enkele levervlek, de grijze haartjes. In zijn luchtwegen: het prikken van metaal. Het zal wel een vogel zijn, denkt hij, zijn aandacht weer bij het spoor. Geen fuut of wintertaling. Iets exotisch. niet dat hij vogels uit elkaar kan houden – god, nee. Dat kon hij vroeger niet eens, toen hij met meisjes bier dronk in Hollandse duinen en de tijd nog niet op zijn schouders tikte.
Er strijkt licht over het lakenwit van het gazon. Hij kijkt om, betrapt. De villa – faux jaren-dertig, rieten dak, houten veranda, uitbouw met binnenzwembad – komt raam voor raam tot leven. Het is de enige woning die vanaf hier te zien is; heuvels, duinen en bomen beperken het blikveld, conform zijn wensen. Een paar kilometer verderop splijt een kunstmatige berg de te lage hemel. De sneeuwkanonnen zwijgen, overbodig geworden door een onverwachte winter. Een parelketting van straatlantaarns wikkelt zich rond de flanken.
Met een hand op zijn knie komt hij weer omhoog. Dat kost meer moeite dan hij wil toegeven. Wie klaagt bestendigt redenen tot klagen… Hij negeert het licht en volgt de pootafdrukken een steeds nabijer verleden in. Straks zal verse sneeuw het spoor weer uitwissen – de bui is boven hem al in de maak. (blz. 9)
Willem Gerson is een oudere man, die steeds meer last van zijn gezondheid krijgt. Hij is een gewiekste zakenman en woont samen met zijn vrouw hij in de Archipel, op het eiland Executive. De Archipel is een groep van kunstmatige eilanden met klimaatcontrole. Mensen uit verschillende sociale klassen wonen hier gescheiden.
Hij beklimt een duin en daalt af naar de waterkant. De sneeuw is verdwaald en tegen de duinenrij opgeklommen. Even staat hij stil om zijn handen te warmen aan zijn adem – het water van de Pacific kromt zich in de wind. Aan de overkant hangt een ontstoken atmosfeer boven wolkenkrabbers die elkaar in de schaduw moeten stellen. Dat is Upside, het zakelijk hart van de Archipel. Tussen dat eiland en Executive, de enclave van mensen als hijzelf, liggen defensiewerken, verraden door een ring van schuim. En dat zijn slechts de zichtbare barrières. Maakt het Executive tot een gevangenis? Nee. Wat binnen en wat is buiten, wordt bepaald door omstandigheden. Executive is buiten, de rest van de wereld is de gevangenis. De rest van de wereld en het eigen lichaam.
Hij vindt het diertje even landinwaarts, in de beschutting van bosschages. Het is een vogel met slechts de suggestie van vleugels. De veren zijn blauw en groen, het lijf heeft de vorm van een sierkussen, de snavel is robuust – het is bijna een stripfiguur. Gerson port met de punt van zijn schoen in de vogel. Een zak natte kleren. Dood. En mooi. En tragisch.
‘Je had harder moeten vechten, vriend,’ mompelt hij. ‘Leven is willen.’ (blz. 10)
Johnny Idaho is een dakloze jongen van 18 jaar. Hij is onderweg naar de Archipel omdat hij wraak op iemand wil nemen. Hij houdt niet van mensen om zich heen.
Mijn naam is Johnny Idaho. Oké, niet echt, maar dat is de naam die ik gebruik – ik kreeg hem van mijn dikke dode moeder. Ik heb de schurft aan chocola, kleine ruimtes en aan mijn oom Bob, maar ik hou van boeken. Ze zitten vol oude woorden en nemen je mee naar werelden die niet zo ziek zijn als deze. Of misschien wel, maar dan liegen ze er tenminste niet over. Een goed boek maakt geen reclame, een goed boek verkondigt waarheid.
Weet je, er zijn dingen die ik vertellen kan, maar er zijn vooral dingen waarover ik mijn kop moet houden. Omdat je niet weet wie er meeluistert. Alleen mensen die niets hebben meegemaakt, kunnen vrijelijk over zichzelf vertellen, op sociale media en meer van die bullshit. Ik heb die vrijheid niet. Soms denk ik: bijna niemand. Alleen de simpelste zielen. De gelukkigen.
Daarom praat ik nu maar een beetje tegen jou aan, oké? Omdat je niet bestaat. Knijp maar es in je arm.
Zie je wel? Niks.
Trouwens, er schijnen draadjes los te zitten tussen mijn hoofd en mijn mond. Steeds wanneer ik op het punt sta er iets uit te flappen, houdt iets anders me tegen.
Wat nog meer?
Ik ben net achttien geworden, ergens onderweg, ik weet niet waar. Er was alleen maar zee. Stembanden van grind vulden de nacht. ‘I got to keep moving, blues falling like hail. And the days keep on remindin’ me, there’s a hellhound on my trail’. Dat ben ik. Een hellehond. Nou ja, dat wil ik zijn. Worden. De tijd zal leren wie of wat ik werkelijk ben. Daar kom je meestal pas achter als alles op scherp staat – vraag dat maar aan kapitein Ahab. (blz. 15)
Hatsu Hamada is een wetenschapper. Ze woont in de Archipel en werkt aan een opdracht voor Willem Gerson.
Gewoonlijk voltrekken de bezoekjes van de heer Gerson zich volgens een beperkt aantal patronen. Soms zegt hij alleen hallo, soms komt hij een peptalk houden die doorspekt is met de leerstellingen van zijn eigen metier. Vaak wil hij exact weten wat de voortgang is, en hoe de prognose luidt. Dan moet Hatsu zijn verwachtingen tempereren. In het wetenschappelijk bedrijf komen ideeën niet op bestelling – het is twee stappen vooruit, een stap terug, een doodlopende weg, een muur die voor je neus verkruimelt. Onvermijdelijk begint hij dan over geld. Zijn geld. Zulke sommen komen evenmin op bestelling. Efficiency, mejuffrouw Hamada!
Maar vandaag zal anders zijn.
Hatsu ziet Gerson uit de auto stappen met een uitdrukking die angst inboezemt. Zijn wangen hebben de kleur van slachtafval, en aan zijn wallen te oordelen heeft hij slecht geslapen. Een begrafenisgezicht. Een Asimo houdt hem met een paraplu uit de regen van de stoeprand tot de entree – hij kan Gerson met moeite bijhouden. De warmste dag in maanden is een onaangename.
‘Hij komt nooit twee dagen achtereen,’ zegt Keiji. Hij frutselt in zijn broekzak, haalt een buisje tevoorschijn, laat het over zijn handpalm rollen. In het buisje ligt een beestje te slapen waarvan het DNA is geïnspireerd op de partituur van Radioheads ‘Paranoid Android’. Keiji kust het glas en steekt het weer terug. (blz. 94)
Wat hebben deze drie personen met elkaar te maken? Wat wil Willem Gerson bereiken met het wetenschappelijk onderzoek dat hij steunt?
Luister naar het begin van dit boek…
Of klik hier en ga naar het Youtube-kanaal van IkvindlezenleukMening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
Zelf gekocht
Wat vind je van het boek?
★★★☆☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Ik vond de tekst op de achterkant leuk
Welke steekwoorden passen bij het boek?
fascinerend, geheimzinnig, verrassend, zielig
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt?
Nee
Wat vind je van de illustraties? Passen ze bij het verhaal?
n.v.t.
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
Er zijn drie hoofdpersonen (met hun eigen verhaallijn): Willem Gerson, Johnny Idaho en Hatsu Hamada
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
Nee, ik wil niemand ontmoeten
In welke tijd speelt het verhaal zich af?
In de toekomst
Waar speelt het verhaal zich af?
het verhaal speelt zich af op de Archipel
Waarom moeten anderen dit boek lezen?
Het is een fascinerend verhaal over drie mensen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Het boek begon goed en interessant, maar tegen het einde werd het verhaal trager en merkte ik dat ik minder zin had om verder te lezen. Het verhaal begon me minder te interesseren
Wil je het boek nog een keer lezen?
Weet ik niet