Michael Grant – Verlaten (1e recensie)

Tijdens een doodgewone schooldag ziet de veertienjarige Sam tot zijn verbijstering zijn leraar pal voor zijn ogen verdwijnen. Zomaar ineens… weg! Algauw blijkt dat iedereen die ouder is dan vijftien jaar op hetzelfde moment is verdwenen. Bovendien is er een ondoordringbare barrière rond de stad opgetrokken, waardoor internet, televisie en mobieltjes geen enkel signaal meer ontvangen. Een enorme chaos breekt uit. Er zijn geen artsen en politieagenten meer. En wie zorgt er voor de achtergebleven baby’s? Net buiten de stad neemt Caine de leiding over zijn internaat en daarna ook over het stadje. In het begin weet hij enige orde te scheppen, maar gaandeweg voert hij met een aantal volgelingen een waar schrikbewind. Hoewel Sam helemaal geen leidende rol wíl, besluit hij ten slotte toch dat hij de kwaadaardige Caine en zijn terreurbende moet tegenhouden. En dat kan alleen als hij Caine uitschakelt. Maar intussen komt de dag dat hij zelf vijftien jaar zal worden steeds dichterbij…

Over het verhaal

Het ene moment stond de leraar nog over de Burgeroorlog te praten. En het volgende moment was hij weg.Leraar aanwezig.Leraar weg.Geen ‘poef’. Geen lichtflits. Geen knal.

En niet alleen de leraar blijkt weg te zijn, maar iedereen van 16 jaar en ouder. Kinderen lopen juichend door school, omdat er geen leraren meer zijn. Ze doen waar ze zin in hebben. De eerste paar uur heeft iedereen veel plezier met lekkere dingen eten, luieren en computerspelletjes spelen, maar als het donker begint te worden wordt het spannend. Veel kinderen besluiten naar het grote plein te gaan. Ze hopen dat iemand ze gaat vertellen wat ze moeten doen.

‘Ze zijn allemaal bang, net als wij,’ zei Astrid. ‘Niemand heeft de leiding, niemand zegt tegen de rest wat ze moeten doen. Ze voelen dat jij een leider bent, Sam. Ze wachten op jou.’
‘Ik ben helemaal geen leider. Ik ben net zo bang als zij. Ik ben net zo verloren als zij.’ (blz. 54)

Sam is 15 jaar en neemt op het dorpsplein de leiding op zich, omdat niemand anders het doet. Hij vertelt de kinderen dat ze het beste naar huis kunnen gaan. De dagen erna probeert hij de kinderen te stimuleren om dingen te doen, zoals zorgen voor de kleine kinderen, zorgen voor eten. Gelukkig hoeft hij dit niet alleen te doen. Hij wordt onder andere geholpen door Quinn, zijn beste vriend, Astrid, het slimste meisje van de klas, en Edillio, een nieuwe jongen op school. Ze gaan ook op zoek naar een oorzaak voor het verdwijnen van de volwassenen. Bij het hotel bovenop de heuvel ontdekken ze iets wat hen voor een raadsel stelt.

Ze zagen het alledrie op hetzelfde moment.
Er stond iets dwars over de achterste tennisbaan, recht door het keurig onderhouden groen en het zwembad heen.
Een muur.
Hij flikkerde heel zachtjes. Hij leek niet doorzichtig, maar er kwam toch een soort licht doorheen, een nevelig, vaag licht dat niet feller scheen dan de omgeving.
De muur was enigszins weerspiegelend, alsof je door een matglazen raam keek. Hij maakte geen geluid. Hij trilde niet. Het leek wel alsof hij al het geluid absorbeerde. (blz. 60)

Astrid is het slimste meisje uit Sam’s klas. Zij kan overal een antwoord op geven, maar zegt het ook als ze het niet weet. Ze probeert een verklaring te vinden voor het feit dat er een muur om hun woonplaats heen staat en voor het feit dat er geen volwassenen meer zijn.

‘(…) Ik weet alleen dat onmogelijke dingen niet gebeuren. Dus óf dit gebeurt niet, óf de regels zijn op de een of andere manier veranderd.’
‘Alsof iemand het heelal gehackt heeft,’ zei Quinn.’Precies,’ zei Astrid, verbaasd dat Quinn haar begreep.
‘Precies alsof iemand het heelal heeft gehackt en de programma’s heeft herschreven.’ (blz. 126)

Niet alleen in het dorp zijn kinderen, maar ook op de school iets buiten het dorp. Op deze school zitten kinderen die vanwege hun gedrag niet op hun vorige school konden blijven. Een aantal kinderen blijken een speciale gave te hebben, zoals Caine. Hij kan mensen op afstand van zich weg duwen, alsof een onzichtbare hand hen wegduwt. Hij neemt de leiding op zich bij de school, maar wil ook de leiding in de rest van de stad. Hij houdt een toespraak op het plein en de kinderen luisteren naar hem.

Caine had in eerste instantie een warm onthaal gekregen. Mensen wilden dat iemand de leiding nam. Mensen wilden dat er antwoorden kwamen. Mensen wilden regels. Caine kon erg gezaghebbend overkomen. Elke keer dat Sam met hem te maken had gehad, was hij na afloop onder de indruk geweest van Caines zelfverzekerde manier van doen, alsof hij voor zijn taak geschapen was. (blz. 157)

De onderlinge verhoudingen tussen de verschillende groepen kinderen is niet goed. Er wordt flink gepest en getreiterd. Of zoals Quinn, de beste vriend van Sam het zegt:

‘ (…) Pestkoppen zijn er altijd geweest, maar vroeger hadden de volwassenen nog de leiding. En nu? Nu zijn de pestkoppen de baas. Het is een ander spel, vriend, een heel ander spel. En we spelen het volgens de regels van de pesters.’ (blz. 168)

Aan het einde van het boek zijn de kinderen nog steeds zonder volwassenen en er zijn allerlei problemen. Er dreigt een oorlog, er dreigt een voedseltekort. Kortom, wat gaat er in het volgende deel gebeuren?

Mening over het boek

Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
★★★★★ – geweldig
Een spannend boek. Toen ik aan dit boek begon wilde ik het direct uitlezen. Het verhaal is met vaart geschreven en de personages komen goed tot leven. Er zijn meerdere verhaallijnen in het boek, zoals de kinderen in de stad, de kinderen op school, een meisje in de bergen, en deze verhaallijnen komen tegen het einde van het boek bij elkaar. Maar dan is het verhaal nog lang niet af. Kan ook niet, want er zijn op dit moment al 4 vervolgdelen en het zesde deel komt dit jaar uit. Het einde van het boek is onverwachts en daardoor wil je onmiddellijk het volgende deel lezen.

Waarschuwing: niet aan dit eerste boek beginnen als je geen tijd hebt om te lezen 🙂