Ronald Giphart – Gala (1e recensie)
Een jonge actrice heeft een onstuimige en geheime relatie met haar agent Panc. Als bij hem een ongeneeslijke ziekte wordt geconstateerd, begint de verwarring. Pancs vrouw en medewerkers organiseren kort na zijn overlijden een groots galafeest. De actrice (en vertelster van dit verhaal) gaat ernaartoe met haar trouwe vriend Fräser – en wordt meegezogen in een maalstroom van ontwikkelingen.
Over het verhaal
Mijn vader vindt dat ik je moet schrijven.
Ik zeg: ‘Pappa, als je dood bent kun je niet meer lezen.’ Ik heb nogal een hekel aan mensen die hun dierbare overledenen aanspreken in de jijvorm en bij hun voornaam. Mensen zeggen tijdens begrafenissen of crematies: ‘Je was een fijn mens, Frits, we hebben je nooit verloochend of achter je rug om over je gepraat…’ Ik zeg: ‘Praten tegen een dode lijkt me de eerste fase van gekte, van het niet kunnen accepteren dat iemand is overleden.’
Mijn vader glimlacht, zet een kop thee neer en legt zijn hand op mijn schouder. ‘Schrijf hem nu maar gewoon, daar help je jezelf mee.’
‘Ik… Ik weet het niet.’ (blz. 7)
Meija had een relatie met haar baas Panc. Hij is onlangs overleden aan een hersentumor. Niemand wist van hun relatie, dus ze kan bij niemand terecht met haar verdriet. Haar vader adviseert haar om hem te schrijven. Dat vindt ze een belachelijk idee, maar ze doet het toch… Ze vertelt hem hoe ze zich voelt, wat ze van hun relatie vond en hoe het leven zonder hem is.
Jij zou het zo gewild hebben. Dat werd een running gag. Het Grote Galafeest ter viering van het vijftienjarig bestaan van Mijn Mensen was al maanden voor jouw plotselinge ziekte gepland. Ik kwam toevallig langs op het kantoor aan de Nieuwe Gracht om de contracten voor Mental Midget te tekenen. Er gaan in Nederland zo weinig films definitief door dat het altijd een feestje is als er een keer daadwerkelijk contacten mogen worden getekend. Bij ontstentenis van champagne opende Rubber een pak karnemelk om mijn hoofdbijrol in de film te vieren. Net toen we geproost hadden stond plotseling Elaine bij de ingang.
‘Elaine?’ vraagt mijn vader, geamuseerd door de figuranten en personages, waarna ik uitleg dat zij jouw echtgenote is. Het was op zich opmerkelijk dat Elaine zomaar langskwam, want jij zat al anderhalve week met griep thuis en Elaine leek niet bijster gesteld op de personeelsleden van het bedrijf van haar man (te weinig om op de bonnefooi langs te komen).
Stagiair Lolitus ving haar op. Ik schrok. Wat deed Elaine bij Mijn Mensen? Ze had natuurlijk van iemand gehoord over de onschuldige vrijage van mij en haar man. Elaine keek niet vrolijk. Een van mijn persoonlijkheden stelde dwingend voor om te vluchten en het pand via de achteruitgang te verlaten, terwijl een andere de neiging had om naar Elaine te rennen en er zonder waarschuwing op los te timmeren.
Ongeduldig gebood Elaine in haar Amewikaanse Nedewlands Lolitus alle personeelsleden bij elkaar te woepen. Normaal gesproken zeikt Lolitus over alles en wil hij bij alle opdrachten weten waarom uitgerekend hij ze moet uitvoeren, maar hij voelde dat het serieus was. Drie minuten later stonden alle personeelsleden om Elaine heen. Ik wilde ongemerkt wegsluipen, maar met een handgebaar gebood Rubber me in mijn stoel te blijven zitten en te wachten.
Schijnbaar geïrriteerd begon Elaine te vertellen dat jij geen griep had, tenzij we een maligne tumor in de terminale fase tegenwoordig ook griep noemen. Afgemeten, maar met een zweem van verdriet bracht Elaine de mensen van Mijn Mensen op de hoogte van jouw ziekte en je onafwendbare snelle einde. Jij was die ochtend op de intensive care van het UMC opgenomen, waar specialisten een glioblastoom hadden ontdekt, een snelgroeiend gezwel op een zogenoemde stille plek in de hersens. Er was nog niet besloten om te opereren, want de moeilijke ingreep had een ‘bedwoevend slechte pwognose.’
Een paar seconden leek het of Elaine niets had gezegd, en daarna kwam haar tijding in volle hevigheid aan. Ik keek naar de ontzette gezichten en de reacties van ontreddering en zelfs wanhoop. Sommigen begonnen spontaan te huilen, anderen zaten er verslagen bij. Iemand bood Elaine zijn schouder aan. Pas anderhalve minuut na de mededeling van Elaine drong tot me door dat ik met de man over wie het ging een affaire had. (blz. 11)
Meija heeft nog een paar keer telefonisch contact met Panc, maar hij is erg ziek en komt zijn huis niet meer uit. Hij overlijdt voor het Grote Galafeest. Het wordt nu ook een herinneringsfeest voor Panc. Meija heeft weinig zin om te gaan, maar ze kan het niet maken om thuis te blijven. Samen met haar vriend Fräser gaat ze naar het feest.
Omdat Fräser moeilijk loopt zijn we de groep met Naousa, Lolitus en de nieuwslezeres kwijtgeraakt en komen we met z’n tweeën aan bij Tivoli. Dit is in het allerlaatste daglicht, terwijl vreemd genoeg de stadsverlichting nog niet eens brandt. Er hangt een soort groentemist over de Oude Gracht: de straatsteken hebben een auberginewaas, de gebouwen een avocadofloers en de mensen een kweepeersluier. Als dit een film was, en je leefde nog, dan had ik je in vijftien seconden de sfeer van het Gala kunnen laten navoelen. Stel je die bijna serene rust van de gracht voor, je ziet twee mensen in het donker over straat schuifelen en vanuit de verte hoor je een aanzwellende hoge noot van een trompet. Gevolgd door een plotselinge explosie van licht in alle felle kleurtonen denkbaar, begeleid door een luide introroffel van wilde feestmuziek. JUMPPP! The New Cool Collective zet een swingend nummer in. Camera focust op een dansende menigte. Er staat één meisje in een zilverblauw galajurkje te heupwiegen. En JUMPP! Op iedere dreun van de vierkwartsmaat verspringt het beeld. We zien nog een mooi meisje in een sexy jurk heel elegant bewegen. En nog een. En nog heel veel. En JUMPPP! We zien een bar. Een vrouw met een decolloté tot op haar navel die een champagneflûte aan haar mond zet. JUMPPP! De bassist van The Collective laat zijn vingers lopen over de hals van zijn instrument. JUMPPP! Een lange man in smoking schenkt zwijgend glazen in. JUMPPP! Lachende vrouwen pakken elkaar beet. Een knappe jongen (type hardbody) danst vrolijk met beide handen wijzend op de camera. JUMPPP! een man (type softbody) neemt een trek van een sigaar, en zet zijn discussie voort. Een vrouw kust een kerel, duidelijk niet de hare, in zijn nek. De podiumzangeressen beginnen wild te klappen op de maat van de muziek. De camera maakt een zwaai over de springende menigte. JUMPPP! (Zo’n feest, Pappa.) (blz. 39)
Iedereen heeft het naar zijn zin op het feest. Zal Meija ook een leuke avond hebben? Zal het feest een mooi eerbetoon aan Panc worden?
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
komt van de Leeszaal West in Rotterdam
Wat vind je van het boek?
★★★☆☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Ik heb al andere boeken van deze schrijver gelezen
Welke steekwoorden passen bij het boek?
kort, realistisch, saai
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt?
Nee
Wat vind je van de illustraties? Passen ze bij het verhaal?
n.v.t.
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
Zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
De hoofdpersoon is Meija
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
Nee, ik wil niemand ontmoeten
In welke tijd speelt het verhaal zich af?
Nu
Waar speelt het verhaal zich af?
Het verhaal speelt zich o.a. af op een galafeest
Waarom moeten anderen dit boek lezen?
Het is een kort verhaal over overspel en dood
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Dit boek was het Boekenweekgeschenk in 2003
Wil je het boek nog een keer lezen?
Nee, ik wil het boek niet nog een keer lezen, Ik wil andere boeken van deze schrijver lezen