Vlak voordat Olivia een belangrijke aandeelhoudersvergadering moet toespreken, belt haar broer Marcus over een te amputeren been. Olivia laat alles uit haar handen vallen…
Over het verhaal
Haar broer belde haar, vlak voor hij zijn been zou verliezen. Ze had hem dat jaar nog niet gesrpoken.
‘Ik ben in het ziekenhuis,’ zei hij en hij huilde. Hij was wel vaker in het ziekenhuis vanwege zijn suikerziekte, dus ze was niet meteen gealarmeerd. Ook zijn tranen waren haar niet vreemd. Ze zat op kantoor en had haar computer net afgesloten. Ze had nog tien minuten voor de aandeelhoudersvergadering begon. Olivia leunde achterover en luisterde hoe haar broer huilde.
Marcus was een waardeloze suikerpatiënt, die zijn dokters tot wanhoop dreef.
‘Ik weiger mijn leven erdoor te laten bepalen!’ riep hij graag, hij at en dronk waar hij zin in had, vergat op tijd te spuiten, sloeg controles, werd doodziek en vroeg zich dan geschrokken hoe dit toch had kunnen gebeuren. Ze was eraan gewend geraakt, en ze was er ook aan gewend dat alles toch weer goed kwam.
Marcus huilde met hoge uithalen en Olivia wachtte tot hij in staat was te spreken.
Toen hij was gekalmeerd, zei hij: ‘Ik word zo geopereerd.’
‘Geopereerd?’
‘Ze gaan kijken of ze mijn been… ze kijken naar mijn been.’
‘Een kijkoperatie?’
‘Nee, ze kijken of ze het kunnen behouden.’
‘Behouden?’
Haar broer schoot weer vol.
‘Waar heb je het over?’ vroeg ze.
‘Het is helemaal zwart.’
‘Wat?’ (blz. 5)
Oliva heeft niet zo veel met haar broer Marcus. Ze irriteert zich al jaren aan hem. Maar dit bericht raakt haar toch. Als het telefoontje is afgelopen gaat ze naar de aandeelhoudersvergadering. Ze is er met haar hoofd niet bij. Op een gegeven moment excuseert ze zich en loopt de vergadering uit.
Bart keek haar een tijdje zwijgend aan. Toen liep hij naar de stoel tegenover haar, trok die bruusk onder haar bureau vandaan, ging zitten, boog zich voorover, opende zijn mond maar zie nog niets.
Olivia zag dat hij kwaad was en dat het allengs erger werd. Emoties lezen was het probleem niet, ze herkende ze wel, maar niet altijd kon ze meteen plaatsen waarom ze er waren.
‘Dus’, zei Bart, ‘jij loopt weg uit een aandeelhoudersvergadering omdat je broer, van wie je goddome niet eens weet waar hij woont, wordt geopereerd; geen levensbedreigende operatie, een operatie die allang gaande is en waar jij geen enkele invloed op kunt uitoefenen?’
‘Ja,’ zei Olivia, ‘ja hè?’ Ze leunde achteruit. ‘Ik heb hier geen invloed op.’ Ze liet haar broer wegglippen, alsof hij maar een droombeeld was dat bij besef van zijn onwerkelijkheid spontaan vervloog. Haar normale kalmte keerde terug. Ze was weer in de dag zoals hij had moeten zijn, maar kreeg opnieuw maagpijn en realiseerde zich hardop: ‘Ik ben uit de aandeelhoudersvergadering weggelopen.’
‘ja.’
‘Ik herstel het. Wanneer beginnen we weer?’
‘”We”?’
Olivia stond al op.
‘”We” beginnen niet weer. Ik pak het verderr op. Het verhaal naar de aandeelhouders blijft dat je broer, je… lievelingsbroer, je onafscheidelijke broer… misschien kunnen we er een tweelingbroer van maken? … zijn been dreigt te verliezen door een medische blunder, en dat jij de enige bent die dit naderende onheild kan voorkomen.
Olivia knikte.
Bart liep weg, maar keerde zich bij de deur nog even om. ‘Heb ik al gezegd dat ik hier niet blij mee ben?’ (blz. 13)
De volgende dag gaat Olivia bij Marcus op bezoek. Ze schrikt van het afwezige onderbeen. Ze vindt hem zielig. De dagen erna gaat ze vaker op bezoek. Marcus zal naar een revalidatiekliniek moeten. Daar ziet hij ontzettend tegen op. Voor ze het weet heeft Olivia aangeboden dat hij bij hen in huis kan komen…
Hij lag met zijn gezicht naar het raam gedraaid. Ze sprak tegen zijn rug.
‘Slaap je slecht?’
Hij antwoordde niet.
Heel traag draaide hij zich om. Hij glimlachte maar zijn ogen waren rood.
‘Het zal wel wennen.’
Ze zag dat hij zijn best deed.
Zij wilde ook haar best doen.
‘zou je zolang bij ons willen wonen?’ Het was zo’n absurd voorstel dat ze had verwacht dat hij het resoluut zou wegwuiven.
Zijn gezicht lichtte op. Hij kwam overeind.
‘Meen je dat?’
Hoe kon ze nu nog nee zeggen? Het zweet brak haar uit en ze knikte. (blz. 34)
Wat zal haar man hiervan vinden? En haar zonen? Zal ze zich weer gaan irriteren aan Marcus?
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
dit boek was het boekenweekgeschenk van 2016
Wat vind je van het boek?
★★★☆☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Ik heb al andere boeken van deze schrijver gelezen
Welke steekwoorden passen bij het boek?
fascinerend, saai, zielig
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt?
Nee
Wat vind je van de illustraties? Passen ze bij het verhaal?
n.v.t.
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
Zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
De hoofdpersoon is Olivia
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
Nee, ik wil niemand ontmoeten
In welke tijd speelt het verhaal zich af?
Nu
Waar speelt het verhaal zich af?
Het verhaal speelt zich af in de omgeving waar Olivia woont
Waarom moeten anderen dit boek lezen?
Het verhaal gaat over een broer en zus die hun hele leven al niet met elkaar op kunnen schieten. Nu wordt zijn been geamputeerd en dat zorgt voor spanningen
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Nee
Wil je het boek nog een keer lezen?
Weet ik niet