Kiera Cass – Siren (1e recensie)

Tijdens een verschrikkelijke schipbreuk, waarbij Kahlens familie omkwam, heeft de Oceaan haar gered van de verdrinkingsdood. In ruil voor haar leven moet Kahlen de Oceaan honderd jaar dienen als sirene. Door te zingen lokt ze mensen de diepte in. Haar stem is dodelijk voor iedere mens die hem hoort. Akinli is een mens; een vriendelijke, knappe jongen die alles is waar Kahlen ooit van heeft gedroomd. Verliefd worden brengt hen allebei in gevaar… maar Kahlen kan het niet verdragen om van hem weg te blijven. Zal ze alles op het spel zetten om haar hart te volgen?

Over het verhaal

Het is apart wat je meeneemt in je hoofd, wat je onthoudt, wanneer alles ophoudt. Ik zie nog steeds de lambrisering tegen de muren van onze luxe hut voor me en weet nog precies hoe dik en zacht het tapijt was. Ik herinner me de geur van zout water die in de lucht hing en aan mijn huid bleef kleven, en het gelach van mijn broers in de aangrenzende hut, alsof de storm een spannend avontuur was in plaats van een nachtmerrie.
Meer nog dan angst of bezorgdheid hing er een sfeer van irritatie in de hut. Door de storm vielen onze plannen voor die avond in duigen. Vanavond zou er niet worden gedanst op het bovendek, zou ik niet de gelegenheid hebben om rond te paraderen in mijn nieuwe jurk. Dat waren de problemen waar ik destijds mee zat, zon onbeduidend dat ik me er bijna voor schaam ze op te biechten. Maar dat was toen, in de tijd dat mijn leven een sprookje leek, zo goed had ik het.
‘Als dat geschommel niet snel ophoudt, heb ik geen tijd meer om mijn haar te doen voor het avondeten,’ klaagde mijn moeder.
Ik wierp een vlugge blik op haar vanaf de plek waar ik op de vloer lag, terwijl ik wanhopig probeerde niet over te geven. Mijn moeders spiegelbeeld deed me denken aan een filmposter, en de vingergolven in haar haar zagen er perfect uit. Maar ze was nooit tevreden. (blz. 7)

Kahlen is met haar ouders op een cruise. Ze komen in een storm terecht en Kahlen wil niets liever dan opgerold op de grond liggen om te voorkomen dat ze moet overgeven. In hun hut horen ze zachte muziek. De ouders van Kahlen zeggen dat het het orkest is in de eetzaal en ze lopen die kant op. Onderweg komen ze meer mensen tegen. Het valt Kahlen op dat veel mensen afwezig kijken. Ze volgen de rest van de mensen naar het dek.

Plotseling zag ik mijn ouders. Ze stonden hand in hand met hun rug tegen de reling en lieten zich achteloos overboord vallen. Zij glimlachten. Ik gilde het uit.
Wat gebeurde er? Was de wereld gek geworden?
Mijn oren vingen een toon op, en ik liet mijn handen zakken. Mijn angst en zorgen verdwenen toen het lied bezit van me nam. Het leek inderdaad beter om in het water te zijn, omsloten door de golven in plaats van geteisterd te worden door de regen. het klonk heerlijk. Ik moest het drinken. Ik moest mijn maag, mijn hart, mijn longen ermee vullen.
In de greep van dat ene verlangen liep ik naar de reling. Het zou een genot zijn om mezelf vol te drinken, totdat mijn dorst gelest was. Ik was me er nauwelijks van bewust dat ik mezelf over de reling hees, me nauwelijks bewust van wat ook, totdat de harde klap van het water in mijn gezicht me weer bij mijn positieven bracht.
Ik zou sterven.
Nee! dacht ik, terwijl ik uit alle macht probeerde weer boven water te komen, Ik ben er niet klaar om dood te gaan! Ik wil leven! Negentien jaar was niet genoeg. Ik had nog zo veel gerechten te proeven en plekken te bezoeken. Een man, daar hoopte ik op, en een gezin. Dat alles, maar dan ook alles, was in een fractie van een seconde verdwenen.
Echt?
Ik had geen tijd om te betwijfelen of ik de stem werkelijk hoorde.
Ja!
Wat zou je ervoor geven om in leven te blijven?
Alles!
Onmiddellijk werd ik het gewoel uit getrokken. Het was alsof er een arm om mijn middel was geslagen die me uiterst zorgvuldig uit de massa trok. Ik schoot langs het ene lichaam na het andere, totdat ik vrij was. Een ogenblik later lag ik op mijn rug te staren naar drie onmenselijk mooie meisjes. (blz. 10)

Kahlen is gered door de Oceaan. Ze wordt een sirene, een vrouw die met haar stem andere mensen kan laten verdrinken. In ruil daarvoor wordt ze onsterfelijk. De vier sirenen wonen samen in een huis. Kahlen kiest ervoor om weinig contact met mensen te hebben. Ze vindt het vervelend om te doen alsof ze niet kan praten. Maar op een dag komt ze op de universiteit Akinli tegen. Hij laat zich niet weerhouden door het feit dat ze niet kan praten. Kahlen wordt verliefd. Ze besluit om dit geheim te houden voor de andere sirenen en de Oceaan. Het beste zou zijn om hem te vergeten… Gaat dat haar lukken?

Mening over het boek

Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
1. Heb je het boek uitgelezen?
Ja
2. Als je het boek niet hebt uitgelezen: waarom niet? Wat vond je niet leuk aan het boek?

3. Wat vind je van het boek?
★★★☆☆
4. Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk, ik heb het boek van de uitgeverij gekregen om er een recensie over te schrijven
5. Welke steekwoorden passen bij het boek?
fascinerend, geheimzinnig, romantisch, saai
6. Staan er tekeningen in het boek? Door wie zijn ze gemaakt? Vind je de tekeningen mooi? Passen de tekeningen bij het verhaal?
Nee
7. Wat vind je leuk aan het boek?
Ik vind het leuk dat de hoofdpersonages sirenen zijn
8. Wat vind je niet leuk aan het boek?
Ik vind het verhaal traag en daardoor minder interessant om te lezen
9. Is er iemand uit het boek die je in het echt zou willen ontmoeten? Wat zou je dan samen gaan doen?
Nee
10. Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Het verhaal is gebaseerd op het sprookje “De kleine zeemeermin”
11. Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
12. Wil je het boek nog een keer lezen?
Nee, ik wil het boek niet nog een keer lezen
13. Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
Voor jongeren vanaf een jaar of 15 die houden van romantische verhalen