Peter Buwalda – Bonita Avenue (1e recensie)
Joni Sigerius, de dochter van de rector magnificus van de Twentse universiteit, drijft samen met haar vriend Aaron een handeltje dat ze maar liever voor haar krachtige en briljante vader verborgen houdt. Het is in het jaar van de vuurwerkramp dat ook in het gezin de boel explodeert. Niet alleen lopen Joni en Aaron tegen de lamp, die zomer komt ook de enige en echte zoon van Sigerius vrij uit de Scheveningse gevangenis. Acht jaar later pas – Joni verdient inmiddels miljoenen in Los Angeles – verneemt Aaron wat er zich in 2000 werkelijk heeft afgespeeld.
Over het verhaal
Toen Aaron op een zondagmiddag in 1996 door Joni Sigerius werd meegetroond naar de woonboerderij van haar ouders om officieel te worden voorgesteld, gaf haar vader hem een hand zo stevig dat het pijn deed. ‘Jij hebt die foto gemaakt,’ zei de man. Of was het een vraag? Siem Sigerius was een gedrongen, donkerbehaarde kerel met een stel oren waarnaar je meteen moest kijken; ze waren kroppig, ze leken gefrituurd, en omdat Aaron gejudood had wist hij dat het bloemkooloren waren. Je kreeg ze van mouwen van ruig katoen die er almaar langs schuurden, door de schelpen steeds weer te laten opfrommelen tussen harde lichamen en ruwe matten, er hoopten zich bloed en pus op tussen het kraakbeen en de babyzachte huid. Wie daar niets aan deed, bleef zitten met verharde zwellingen en bulten. Aan Aarons eigen hoofd zaten twee doodgewone, ongeschonden perzikoortjes; bloemkooloren waren voorbehouden aan kampioenen, aan monomane kerels die avond aan avond over de tatami schoven. Je moest zo’n kropoor verdienen, er verdwenen manjaren in. Het leed geen twijfel dat Joni’s vader ze als eretekens droeg, als een bewijs van werklust en mannelijkheid. Wanneer Aaron vroeger tijdens toernooien tegenover zo’n geoormerkt dier kwam te staan, sloeg de angst hem om het hart; voor hem was een bloemkooloor aan de einder slecht nieuws, hij was een waardeloze wedstrijdjudoka. Om te verbergen dat hij onder de indruk was, antwoordde hij: ‘Ik maak aan de lopende band foto’s.’ Sigerius’ oren bewogen kort. Zijn kroezende haar zat viltig kortgeknipt op zijn platte, brede hoofd. Hoewel hij gekleed ging in pakken of corduroy broeken en poloshirts van Ralph Lauren, de tuniek van de werkgever, van de arrivé, zou je hem op grond van die oren en dat buffelachtige lichaam niet inschalen als iemand die leiding gaf aan een universiteit, laat staan dat je zou geloven dat hij gold als de grootste Nederlandse wiskundige sinds Luitzen Brouwer. Een man met zijn fysiek verwachtte je in de bouw, of ’s nachts aan de snelweg in een fluorescerend hesje achter een bak met teer. ‘Je weet best welke foto ik bedoel,’ zei hij. (blz. 7)
Aaron maakt kennis met de ouders van Joni, zijn vriendin. Haar stiefvader is Siem Sigerius, de rector magnificus van de universiteit in Enschede. Haar ouders wonen vlakbij de campus, in het bos. Sigerius en Aaron blijken veel dingen gemeen te hebben: ze houden allebei van judo en jazz. Nou ja, Aaron heeft zich in jazz verdiept toen hij hoorde dat Sigerius daar ontzettend van houdt. Hij blijkt genoeg te weten om te bluffen over zijn jazzkennis.
Iedereen lijkt gelukkig te zijn, maar er zijn veel geheimen. Sigerius wordt verliefd, Aaron en Joni verdienen veel geld met hun hobby. Dan ontploft er een vuurwerkopslag in Enschede. Dit heeft ook zijn effect op het leven van de mensen in dit verhaal.
De dag dat SE Fireworks ontplofte brachten we alle drie buiten Enschede door; Siem zat als ik me niet vergis in Shanghai voor de universiteit, Aaron en ik hadden een bruiloft in Zaltbommel. We waren veilig. Geen van drieën raakte zijn huis kwijt (al scheelde dat in Aarons geval krap vijftien meter), niemand miste een arm of een been. Toch was ook ik geneigd te geloven dat de ongenadige klap een ontwrichtende werking op ons had. Misschien is het een wet dat een dreun van die omvang onvoorziene mechanismen in werking stelt, schokgolven voortstuwt die op hun beurt grillige ontwikkelingen veroorzaken, misverstanden creëren, beslissingen forceren. Het lijkt erop dat rampen van die schaal zich gedragen als oerknalletjes die uitdijen tot suizende ruimtes vol gevolgen, intriges, mogelijkheden en onmogelijkheden. Een fysieke ramp als de vuurwerkramp is een kraamkamer waarin nieuwe rampen worden geboren. Niet dat we dat op de dag zelf doorhadden – integendeel. Op de dag zelf geen inzichten. (blz. 87)
Door terugblikken in het boek kom je er als lezer langzaam achter wat er eigenlijk gebeurd is. Aaron en Joni hebben geen contact meer, totdat Joni na 8 jaar opeens een mailtje van Aaron krijgt…
Het viel mee met de ochtendspits op Sunset Boulevard; toch zat ik een paar keer bijna boven op de Chevrolet voor me. De herinnering aan Janis werkte ontregelend – laat staan die aan Aaron Bever. Tijdens mijn ontbijt had ik een oud hotmailadres gecheckt, een account waarmee ik incidenteel schoenen en jurkjes verhandelde op eBay, en tot mijn stomme verbazing trof ik een drie weken oude e-mail aan van Aaron. Ik schrok me een ongeluk. Van sommige mensen hoor je zo lang niets dat je onbewust aanneemt dat ze niet meer bestaan. Aaron? Nu gingen we het krijgen. Mijn eerste impuls was: weg ermee, en dus had ik het bericht ongelezen in de prullenbak gedonderd. Behoefte aan contact had ik nooit gehad, maar sinds dat idiote bezoek van mijn zusje had ik Enschede en al zijn spoken officieel afgezworen. Sinds 2000 was ik niet meer in Nederland geweest, ik volgde het nieuws niet, onderhield geen contacten met Nederlanders, sprak nadat ik Boudewijn en Mike had verlaten zelfs de taal nooit meer. De banden met het vaderland waren doorgesneden. En dat wilde ik graag zo houden. (blz. 73)
Waarom zijn Aaron en Joni uit elkaar gegaan? Waarom heeft Joni alle banden met Nederland doorgesneden? Hoe gaat het met Aaron? Is Siem nog steeds rector magnificus in Enschede?
Voorleesfragment
Bij dit boek is een voorleesfragment gemaakt. Klik op het plaatje hieronder om het begin van het boek te horen.Of klik hier om naar mijn YouTube-kanaal te gaan.
Mening over het boek
Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
Gekregen van iemand
Wat vind je van het boek?
★★★★☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Het boek heeft een mooie voorkant, Ik vond de tekst op de achterkant leuk
Welke steekwoorden passen bij het boek?
fascinerend, realistisch, verrassend
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt?
Nee
Wat vind je van de illustraties? Passen ze bij het verhaal?
n.v.t.
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
Er zijn meerdere hoofdpersonen: Siem Sigerius, Joni, Aaron
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
Nee, ik wil niemand ontmoeten. Ik ben wel nieuwsgierig naar het dure jacht van Joni en Aaron
In welke tijd speelt het verhaal zich af?
In het verleden (vroeger)
Waar speelt het verhaal zich af?
Het verhaal speelt zich grotendeels af in Enschede
Waarom moeten anderen dit boek lezen?
Het is een meeslepend en verrassend verhaal
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Het is geen gemakkelijk boek om te lezen, maar erg fascinerend. Er zijn meerdere verhaallijnen die zowel in het heden als in het verleden plaatsvinden. Langzaam maar zeker zie je hoe de verschillende verhaallijnen met elkaar te maken hebben.
Wil je het boek nog een keer lezen?
Ik wil het boek misschien nog een keer lezen, Ik wil andere boeken van deze schrijver lezen