Persis Bekkering – Een heldenleven (1e recensie)

Igor, of igor zoals hij zelf beweert, is een held. Hij kan alles, en wat hij nog niet kan leert hij sneller dan iedereen. Een uitzondering, die zichzelf niettemin genereus met de wereld deelt. Iedereen wil in de buurt zijn van deze levende legende. Hij is, onder pseudoniem, een beroemde straatfotograaf. Kookt op sterrenniveau in zijn tot aan het plafond volgebouwde appartement, waar hij ook ’s werelds grootste dirigenten van advies voorziet. Want de laatste jaren is hij gek genoeg blijven hangen in de klassieke muziek. Igor is een verbluffend virtuoos violist, zijn spel is foutloos en perfect. Zo perfect dat het een probleem is geworden. Zijn nieuwe muziekvriend Adrian, die hij op een Europese tournee ontmoet, confronteert hem ermee. Levert perfecte beheersing van zijn instrument wel echte muziek op? Als igor op een dag wakker wordt in het bed van de jonge, veel te serieuze beeldend kunstenares Kiriko, wordt hij andermaal geconfronteerd met de uiterste consequenties van zijn heldendom.

Over het verhaal

Als een warme zandstorm verspreidde de muziek zich door het hotel. Vioolmuziek, maar niet van het kaliber Schindler’s List. Hij kroop uit ventilatieschachten, schalde door goudgeel verlichte gangen, kletterde neer op het gretig geleidend marmer – een onzalig idee om hotelgangen met marmer te beleggen – en schoof onder de goedkoop gefabriceerde deuren door. Dekbedden waren er in deze tijd van het jaar niet om je hoofd onder te begraven, alleen dunne witte lakens.
De beroering kwam traag op gang, alsof iedereen eerst met beide handen zijn opengezakte mond weer in het gareel moest krijgen. Hotelgasten openden de deuren, lieten ze luid in het slot knallen, zeiden elkaar gedag en liepen gezamenlijk op de muziek af. Sommige stemmen klonken aanvankelijk geërgerd: ‘Ik dacht een goed hotel te hebben gevonden en geen dierentuin’ – althans, dat maakte ik op uit het verontwaardige Italiaans, maar het afkeurende gemompel steeg langzaam in toonhoogte, of verstomde midden in een zin. (blz. 9)

Adrian is violist en is met orkest waarin hij speelt op tournee door Europa. Terwijl hij het muziekstuk dat ze met het orkest spelen aan het oefenen zijn op zijn hotelkamer hoort hij vioolmuziek. Niet zijn vioolmuziek, maar dat van iemand anders…

Ik had nog nooit iemand zo vlekkeloos horen spelen, of het moest op moderne cd-opnames zijn, waarin elke onzuiverheid wordt weggepoetst. Dat was de mode tegenwoordig. Voor zover cd’s überhaupt nog in de mode zijn. Als ik hier even een onbehoorlijke gedachte mag delen: zo had ik me altijd voorgesteld dat chinezen vioolspeelden. Perfect getraind, maar zonder moed – een ander soort moed, bedoel ik, want hij had wel de moed een half hotel te verzamelen alsof het brandalarm was afgegaan. Spelen zonder de bodem te laten zien, zoiets was het. Zonder verleden, zonder aangekoekte resten, eeuwig nu, eeuwig zonde.
Applaus doorbrak de stilte, korter dan ik had verwacht. De stemming klaarde ineens op. alsof iedereen weer durfde te ademen (een vergelijking die natuurlijk onzin is, want er lag niemand buiten westen op de trap. Het zal de energie zijn geweest die weer begon uit te waaieren, na even op één punt geconcentreerd te zijn(. De violist boog lichtjes voorover met een bescheiden glimlach, en liep zonder de hongerige mensen te belonen onder de balustrade door, waar hij uit mijn zicht verdween. De hotelmuziek, die kennelijk al die tijd op de achtergrond had doorgejengeld, werd weer hoorbar. ‘The Greatest Discovery’, Elton John, stelde ik tot mijn eigen verbazing vast. Hield mijn moeder van. (blz. 12)

Deze violist is Igor. Hij komt het orkest versterken. Igor kan geweldig vioolspelen. Net zoals hij alles wat hij doet geweldig kan. Igor houdt van mooie dingen en lekker eten. Hij neemt Adrian mee op sleeptouw door de Europese steden waar het orkest naartoe rijst. Ze ontmoeten mensen en drinken veel. Ook hebben ze lange gesprekken.

‘Toch smeekt jouw huidige leven om duiding,’ zei ik. Ik kon het niet laten. ‘Waarom de viool, terwijl je, voor zover ik weet, nog vier andere beroepen had kunnen zitten.
Hij zuchtte diep en theatraal, zijn wangen bolden op. ‘Waarom heb jij de viool gekozen?’
‘Ik kan kort zijn. Mijn grootvader was violist, hij gaf mij les. Ik groeide ermee op. Ik heb nooit iets anders overwogen.’
Met mijn mond vol panna cotta vertelde ik over mijn verschillende pedagogen. Hij kende mijn oude lerares ook, de slavendrijver. We lachten om de herinnering aan haar rookverslaving. Ze stak de ene peuk met de andere aan, ook tijdens de les, waardoor mijn koffer nog dagen naar kroeg rook, en mijn bladmuziek nog steeds een beetje. Ik vertelde over mijn aanstelling bij het Fin de Siècle, die ik eigenlijk niet had verwacht, nadat ik voor mijn tweede proefspel te laat was gekomen en het verkeerde stuk had voorbereid. Over de chef-dirigent die niet geliefd was, maar wel diep gevreesd (‘Dat is hetzelfde,’ zei Igor), over de geldproblemen waardoor we gedwongen waren met Lion Air te reizen, de spotgoedkope vluchtmaatschappij die altijd moeilijk deed over het meenemen van instrumenten, waardoor de tournee bijna niet was doorgegaan. Over mijn aanvankelijke aarzelingen als concertmeester omdat ik geen leidersfiguur ben en soms alles om mij heen vergeet als ik speel, maar dat ik erin was gegroeid, aangemoedigd door de directeur, en dat de rol me nu zo dierbaar was geworden, omdat het de een na beste plek in het orkest was om de muziek te ervaren. Ik ging maar door, over mijn angst soms geen echt leven te leiden omdat ik alles alleen via de viool kon ervaren, omdat de viool altijd tussen mij en de wereld in stond, maar dat dat tegelijkertijd het mooiste leven denkbaar was. Over Sterre, die me dwong te kiezen tussen haar en de muziek. Die opmerking had ik opzettelijk voor het laatst bewaard. Ik had het vermoeden dat Igor diep geschokt was, en dat was hij ook. Wat me een beetje troostte (blz. 50)

Blijft hun vriendschap ook bestaan na deze tournee? Kunnen twee violisten samenwerken? Of gaat jaloezie een rol spelen?

Voorleesfragment

Bij dit boek is een voorleesfragment gemaakt. Klik op het plaatje hieronder om het begin van het boek te horen.
Of klik hier om naar mijn YouTube-kanaal te gaan.

Mening over het boek

Recensie van Ikvindlezenleuk (Mathilde) (ouder dan 18 jaar)
Hoe kom je aan het boek?
Geleend bij de bibliotheek
Wat vind je van het boek?
★★★☆☆
Waarom heb je dit boek uitgekozen om te lezen?
Ik heb het boek niet zelf uitgekozen, dit boek is genomineerd voor de ANV Debutantenprijs en ik zit in de lezersjury
Welke steekwoorden passen bij het boek?
saai
Staan er illustraties in het boek? Wie heeft ze gemaakt? Wat vind je van de illustraties?
nee
Is het boek moeilijk of gemakkelijk te lezen?
Gemiddeld
Waar gaat het verhaal over?
zie hierboven
Wie is de hoofdpersoon?
Adrian is de hoofdpersoon van het eerste deel en Kiriko van het tweede deel
Zou je iemand uit het verhaal willen ontmoeten? Waarom? En wat zou je dan gaan doen?
Ik zou Igor wel willen ontmoeten en zien of hij echt zo arrogant is als hij in het verhaal overkomt
Waar speelt het verhaal zich af?
Het verhaal speelt zich in het eerste deel in een aantal Europese steden waar het orkest op toernee heen gaat. In het tweede deel speelt het verhaal zich af in Amsterdam
Wat vind je leuk aan dit boek?
ik vind het interessant om te lezen hoe Adrian verandert door de ontmoeting en daaruit volgende vriendschap met Igor
Wat vind je niet leuk aan dit boek?
ik vind het tweede deel met Kiriko niet zo boeiend. Het voegt voor mij niet veel toe aan het verhaal
Wil je nog iets anders vertellen over het boek?
Ik vond het eerste deel interessant om te lezen en het tweede deel juist erg saai
Voor wie zou dit een leuk boek zijn?
Voor mensen die houden van een psychologisch verhaal over vriendschap en identiteit
Wil je het boek nog een keer lezen?
Nee, ik wil het boek niet nog een keer lezen